حسن فتحی؛ پا جای پای علی حاتمی بی‌ادا و تقلید

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- پایانِ بازپخش و در واقع پخشِ چندبارۀ سریال «شب دهم» از شبکۀ «آی‌فیلم»، بهانه‌ای است تا از نویسنده و کارگردان آن – حسن فتحی- یاد کنیم که هنوز کام‌مان از «شهرزاد» او شیرین است ولو حاشیه‌های تهیه کننده از حلاوت آن کاسته باشد.

از اول تا 17 شهریور 1399 و طی 17 شب و مقارن با شب‌های محرم شبکۀ آی‌فیلم اقدام به پخش مجدد و شاید چندبارۀ سریال «شب دهم» به نویسندگی و کارگردانی حسن فتحی و با بازی‌های درخشان جمعی ازستاره‌های تئاتر و سینما کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

18 سال قبل نوروز 1381 خورشیدی با ماه محرم مقارن شده بود و مدیران تلویزیون نمی‌دانستند این دو را چگونه با هم گرد آورند. یکی موسم شادی و سُرور است و دیگری ماه سوگ. اگر می‌خواستند کفۀ نوروز را سنگین کنند متهم می‌شدند به ماه محرم بی توجهی کرده اند و اگر می‌خواستند یک‌سر به سوگ‌واری بپردازند با عید و تعطیلات و نیاز مخاطبان به خوراک سرگرمی چه می‌کردند؟

اینجا بود که سراغ حسن فتحی رفتند و او که پیش‌تر با « پهلوانان نمی‌میرند» توانایی خود را در به تصویر کشیدن داستان‌های تاریخی با مضامین عارفانه و عاشقانه به اثبات رسانده بود عهده‌دار این کار شد و به نیکی نیز انجام داد و «شب دهم» را ساخت ؛ پیوندی از عشق و فرهنگ ایرانی و تعزیه.

سریال ها معمولا در 13 قسمت ساخته می‌شوند و به خاطر تقارن با نوروز در 17 قسمت ساخته شد و عید و محرم را با هم پوشش داد.

نمی‌خواهم از سریال شب دهم بنویسم و می‌خواهم بیشتر از حسن فتحی خالق آن بنویسم.

مرگ علی حاتمی در پاییز 1375 این تصور را پدید آورده بود که دیگر کسی را یارای آن نیست که آن گونه شاعرانه و با نگاه به مایه‌های فرهنگ ایرانی فیلم وسریال بسازد. یک سال بعد اما حسن فتحی که هنوز 40 سال هم نداشت با «پهلوانان نمی‌میرند» نشان داد بی آن که درصدد تقلید باشد تا به مقایسه وادارد می‌تواند در همان مسیر پا بگذارد. این البته ششمین سریال او بود اما به خاطر آن که داستان آن در دورۀ قاجار شکل می‌گرفت و حکایت پهلوانان و عَیّاران بود همان حس و حال را زنده کرد.

با این حال کسانی هم دست به مقایسه زدند تا 10 سال بعد که «مدار صفر درجه» را ساخت و من به اندازۀ «شهرزاد» آن را دوست می‌دارم. حال و هوای این سریال البته به سریال‌های علی حاتمی نزدیک‌تر است و این بار به جای سرزنش و انگ تقلید، ستایش شنید خاصه وقتی که علی نصیریان به سخن آمد و گفت: «علی حاتمی شکل خاص کار خود را داشت و حسن فتحی هم نگاه خود را دارد. به نظرم حسن فتحی چیزی کم ندارد. در کل، نسل بعدی چیزی کم ندارند.»

این را بازیگرکهنه کاری می‌گوید که با هر دو کار کرده و خود هم تجربۀ کارگردانی دارد و هم نویسندگی و پیرانه‌سر بر سر آن نیست تا سخنی گوید که کسی را خوش آید.

او معتقد است: حسن فتحی آرام‌آرام پخته و کار به کار بهتر شده است.

هنر فتحی این است که یک داستان عاشقانه را در بستر تاریخ جلو می‌بَرَد و هم به تماشاگر عام، مجال می‌دهد از پی گیری داستان عاشقانه لذت ببرد و هم تماشاگر خاص نکات تاریخی را دریابد.

در«شهرزاد» نیز همین اتفاق می‌افتد. می توان رقابت عشقی قباد و فرهاد بر سر شهرزاد و ماجراهای جنایی را پی گرفت و کاری به بستر تاریخی نداشت و می‌توان شیفتۀ آن صحنه بود که فرهاد از خبر قتل رفیق شفیق خود آن قدر شوکه نمی شود که از شنیدن خبر اعدام دکتر حسین فاطمی.

چون پیش‌تر در مقاله‌ای با عنوان «تو با حال پروانۀ ما چه کردی،حسن آقای فتحی!» به «شهرزاد» پرداخته‌ام تکرار نمی‌کنم و به همان نوشته ارجاع می‌دهم.

غرض از این نوشته یادآوری همان نکته است که حسن فتحی، علی حاتمی نیست و مقلد صرف او هم نیست اما همان حس و حال را در مخاطب زنده می‌کند. چنان‌که گفته شد این را علی نصیریان گواهی می دهد که در سریال هایی چون «روشن‌تر از خاموشی»، «میوۀ ممنوعه» و «شهرزاد» با فتحی کار کرده و دو نقش ماندگار او مربوط به همین دو سریال است: حاج یونس فتوحی و بزرگ آقا تا جایی که از این دومی به عنوان یک «دون کورلئونۀ ایرانی» یاد می شود.

     به سریال «روشن‌تر از خاموشی» یا همان «ملاصدرا» اشاره شد و جالب است بدانید حسن فتحی در اوقات فراغت این مجموعه دست در کار نوشتن «شب دهم» بوده است! یعنی در فواصل یک کار تاریخی و دشوار به شب دهم می‌پرداخته و شگفتا که علی حاتمی هم این گونه بود و «حاجی واشنگتن» را در فاصله‌های ساخت «هزار دستان» نوشت و ساخت.

سال ها پیش از استادی پرسیدم کار هنری را چگونه از بازاری تشخیص دهیم و او پاسخ ساده اما روشنی داد: هر اثر هنری چه شعر، چه فیلم و چه موسیقی یا نقاشی را اگر بیش از یک بار بتوانید ببینید و باز لذت ببرید ماندگار است. کما این که از شعر حافظ هرگز سیر نمی‌شویم ولو بارها و بارها خوانده باشیم. تکرار به قاعده باید ملال‌آور باشد اما اگر تکراری ایجاد ملال نکرد آن کار، هنری است. به یاد می‌آورم به تماشای «بینوایان» بهروز غریب پور در فرهنگسرای تازه تأسیس در جای کشتارگاه نشسته بودیم و با این که تمام داستان را می‌دانستیم ولی لذت می‌بردیم.

البته این به معنی آن نیست که تلویزیون آن قدر پخش کند که از ارزش کار بکاهد و همان بلایی را بر سر اثر بیاورد که بر سر موسیقی متن «از کرخه تا راین» آوردند. اما همین موسیقی هزار بار شنیده را باز می توان شنید و کافی است یک بار فیلم حاتمی‌کیا را بدون آن تماشا کنید تا ببینید سهم موسیقی درموفقیت فیلم تا چه اندازه است.

محبوبیت و موفقیت حسن فتحی یک دلیل ویژۀ دیگر هم دارد. مردم، قصه دوست دارند و او قصه نویس و قصه گوی خوبی است و بهترین گواه، همان «مدار صفر درجه» با قصه‌ای عاشقانه و تو در تو. سریالی که شهاب حسینی را بیش از قبل شناساند و گزافه نیست اگر گفته شود در معرفی و ورزیده شدن جهانی ترین بازیگر ایران نقش حسن فتحی کمتر از اصغر فرهادی نیست.

پیش بردن یک قصۀ عاشقانه در بستر رخدادهای تاریخی تخصص حسن فتحی است اما در «شب دهم» او عنصر مذهب را به خاطر تقارن با عاشورا و انتظار تلویزیون اضافه می‌کند. این در حالی است که در آثار دیگر اوتظاهرات مذهبی را کمتر می بینیم یا اصلا نمی بینیم و دشواری شب دهم به همین خاطر است.

عشق اما مضمونی ادبی و عرفانی است و مذهب با عشق سر و کار ندارد. پس سراغ «تعزیه» می‌رود و «عشق حسین‌ع» را به مثابه مضمونی عرفانی وارد سریال می‌کند و این کاری نیست که از عهدۀ هر کسی برآید.

داستان لوطی‌ها و جاهل‌ها هواداران خود را دارد و قصۀ عاشقانه هم طبعاً چنین است و در این میان تعزیه به میان می‌آید و شبیه‌خوانی و این‌گونه است از «شب دهم» یک اثر موفق می‌سازد که با طبقات مختلف ارتباط برقرار می‌کند.

او نویسنده و کارگردان باهوشی است و می‌داند که خواه‌ناخواه با علی حاتمی مقایسه می‌شود. از این رو در نگاه به قاجار، انتقاد را فرونمی‌گذارد و از زبان شاهزادۀ قاجار به سرزنش آنان می‌پردازد. همچنین غرق وسایل و ادوات نمی‌شود و قصه را جلو می‌برد.

مهم‌ترین شباهت حسن فتحی با علی حاتمی اما نه در سبک فیلم‌سازی و علاقه‌های تاریخی که در نگاه شاعرانه است و مگر مهم‌ترین و دیرپاترین هنردر این سرزمین، شعر نیست؟

علی حاتمی چنان شاعرانه می‌نوشت و شاعرانه می‌ساخت که جمشید مشایخی او را «سعدیِ سینمای ایران» لقب داده بود. حسن فتحی هم خود گفته است: «اگر کارگردان نمی‌شدم یا شاعر می‌شدم یا آهنگ‌ساز. اساساً زبان قصه زبان شعر است. به من ایراد می گیرند که چرا شخصیت‌هایت شاعرانه حرف می‌زنند؟ من می گویم این شخصیت‌ها واقعی‌اند. واقعیت آنها اما هنرمندانه است نه ناتورالیستی.»

از شعر گفتیم و دریغ است از شاعر تیتراژ «شب دهم» یاد نکنیم: افشین یداللهی که آسان و ارزان رفت تا بدانیم نه تنها «مرز عقل و جنون نزدیک است» که مرز با هم بودن و از دست دادن نیز.

با این همه تأکید بر شعر و کارنامه‌ای پرباردر طول 40 سال طبعاً انتظارها از فیلمی که فتحی دربارۀ مولانا و شمس می‌سازد (مست عشق) نیز بالا رفته است. خوشا بر حسن فتحی که از سرچشمۀ عرفان ایرانی سیراب شده وسیراب می‌کند و با عرفان بر نگاه‌های تنگ مذهبی نیز چیره می‌شود و به خاطر جنبه های زیبایی شناختی و آمیختگی‌های سیاسی از تصوف کناره‌جویانه متمایز می‌شود.

* در متن واژۀ بیگانۀ «سریال» را آورده ام. واژۀ « پی‌دار» پیش‌نهاد شایسته‌ای برای به کارگیری آن به جای «سریال» است.

-----------------------------------------

بیشتر بخوانید:

*تو با حالِ پروانۀ ما چه کردی، حسن آقای فتحی!

 

*تازه‌ترین خبرها از فیلم «مست عشق» حسن فتحی

 

*آخرین خبر از فیلم «مست عشق» حسن فتحی (+عکس)

لینک کوتاه: asriran.com/00381z

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: حسن فتحی علی حاتمی حسن فتحی شب دهم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۲۲۳۰۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۱۰ سریال جنگی دیدنی در مورد جنگ جهانی اول

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، جنگ جهانی اول – که با عنوان جنگ بزرگ (Great War) نیز شناخته می‌شود – در سال ۱۹۱۴ پس از ترور آرشیدوک فرانتس فردیناند، ولیعهد امپراطوری اتریش-مجارستان آغاز شد و تا سال ۱۹۱۸ ادامه داشت. جنگ جهانی اول نیروهای قدرت مرکزی یا متحدین (اتریش- مجارستان، بلغارستان، آلمان و امپراطوری عثمانی) را در مقابل نیروهای متفقین (بریتانیا، کانادا، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، رومانی، روسیه و بعداً ایالات متحده) قرار داد. به لطف پیشرفت در فناوری نظامی و تکیه بر جنگ خندقی و هوایی، جنگ جهانی اول دارای سطوح بسیار بالایی از خونریزی و تخریب زیرساخت‌ها بود. نیروهای متفقین در نهایت پیروز شدند، اما بیش از ۱۶ میلیون نفر تا زمان شروع آتش بس، در این نبرد خونبار جان خود را از دست دادند.

به گزارش فرارو،

امروزه صدها فیلم برای هرکسی که می‌خواهد درباره ستیزه جویی‌ها و خشونت‌های بی‌معنای این جنگ بزرگ بیشتر بداند وجود دارد. با این حال، سریال‌های تلویزیونی همیشه گزینه بهتری برای کسانی هستند که می‌خواهند زمان بیشتری را با شخصیت‌های در این فضای هولناک بگذرانند. چه داستان‌های تخیلی که از جنگ به عنوان پس‌زمینه استفاده می‌کنند یا داستان‌های واقعی در مورد سربازان، غیرنظامیان و رهبرانی که در روند این درگیری مشارکت داشتند، این سریال‌ها روی صفحه کوچک، اطلاعات، درام یا اکشن کافی برای رضایت هر جنگ‌دوستی را ارائه می‌دهند. بدین بهانه در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ مورد از بهترین سریال‌های جنگی در مورد جنگ جهانی اول آشنا کنیم.

۱۰- The Monocled Mutineer (۱۹۸۶)

بر اساس کتابی به همین نام از ویلیام آلیسون و جان فرلی، سریال The Monocled Mutineer شورش اتاپلس در سال ۱۹۱۷ را پوشش می‌دهد که در آن سربازان جوان در اتاپلس- یک انبار کلیدی و ایستگاه ترانزیت نیروی اعزامی بریتانیا در فرانسه – به دلیل آزارها و بی رحمی‌هایی که علیه شان صورت گرفته بود، در مقابل مافوق‌های خود دست به شورش زدند. این سریال در ابتدای پخش جنجال‌های زیادی به پا کرد و رسانه‌های راست‌گرای بریتانیایی تهیه‌کنندگان آن را به تعصب چپ‌گرایانه متهم کردند.

این سریال جنگی در چندین مورد اغراق می‌کند، اما این رویکرد به جای آسیب رساندن به سریال، کیفیت آن را افزایش می‌دهد. به عنوان مثال، گفته می‌شود که رهبر شورشیان سربازی به نام پرسی توپلیس (پل مک گان) است. او به اندازه قهرمانان نظامی خونسرد و شجاع است. او عینک یک چشمی می‌پوشد و مانند اسکندر مقدونی صحبت می‌کند. او حتی موفق می‌شود فرار کند و از مجازاتی که همرزمانش در نهایت با آن مواجه می‌شوند، اجتناب می‌کند. با این حال، توپلیس واقعی هرگز در این شورش شرکت نداشت. گزارش‌های تاریخی مختلف تأیید کرده‌اند که واحد نظامی توپلیس هنگام وقوع شورش اتاپلس در مسیر رفتن به هند بود. با این حال، در حالی که مطبوعات و دولت تاچر خشمگین بودند، همه به عالی بودن سریال The Monocled Mutineer اذعان داشتند. این سریال تاریخی نامزد ۹ جایزه بفتا شد و بیش از ۱۰ میلیون نفر آن را تماشا کردند.

۹- Women at War (۲۰۲۲)

میم‌های مربوط به جنگ که فمینیست‌ها را هدف قرار می‌دهند، همیشه به این نکته اشاره می‌کنند که زنان در طول دو جنگ جهانی زندگی نسبتاً راحت (یا دستکم راحت تری نسبت به مردان) داشتند، زیرا مجبور نبودند در سنگرها و خندق‌ها حضور داشته و بجنگند. اما سریال Women at War ثابت می‌کند که اینطور نبوده است. این سریال فرانسوی-بلژیکی دارای چهار شخصیت اصلی است. یکی اگنس (ژولی دو بونا)، راهبه‌ای قوی و سردسته راهبه‌های صومعه‌ای است که به عنوان یک بیمارستان موقت عمل می‌کند. مارگریت (آدری فلورو)، یک روسپی فرانسوی؛ سوزان (کامیل لو)، یک پرستار طرفدار حق سقط جنین برای زنان و کارولین (سوفیا اسیدی) که کارخانه کامیون سازی شوهرش را مدیریت می‌کند، در حالی که شوهرش در میدان جنگ حضور دارد. این چهار زن با چالش‌های مختلف مرتبط با مردسالاری روبرو هستند و مسیر زندگی آن‌ها اغلب با هم درگیر می‌شود.

طرفداران داستان‌های جنگی با حضور زنان در نقش‌های اصلی، از سریال زنان در جنگ لذت خواهند برد، زیرا شخصیت‌های اصلی بسیار متعهد هستند در حالی که سعی می‌کنند بر مشکلات خود فائق آیند. برای سوزان، شهروندان زخمی تنها نگرانی او نیستند. یک کارآگاه پاریسی نیز در داستان است که مصمم است او را بکشد، از این رو داستان او شبیه یک شخصیت فراری روایت می‌شود. از طریق شخصیت او، بحث طرفداری از حق سقط جنین و حق زندگی نیز مورد بحث قرار می‌گیرد. داستان مارگریت، از سوی دیگر، پیچیدگی‌های روابط کارفرما و کارمند را برجسته می‌کند. با پیشرفت داستان مشخص می‌شود که او با صاحب یک روسپی خانه درگیری دارد و همه چیز اغلب از کنترل خارج می‌شود.

مادر اگنس نیز مشکلات بزرگتری دارد، زیرا باید راهی برای خلاص شدن از شر کشیشی که از کارآموزان جوان سوء استفاده جنسی می‌کند، بیابد. علاوه بر این، او پس از دلبستگی به یکی از بیمارانش، خود را دچار تعارض می‌بیند، با این حال او عهد تجرد به عنوان یک راهبه را پذیرفته است. سپس به کارولین می‌رسیم که برادر شوهرش فکر می‌کند یک زن نباید مسئول یک کارخانه خودروسازی باشد، بنابراین برای کنترل این کارخانه با او درگیر می‌شود. طرفداران اکشن نگران نباشند، زیرا این سریال فقط یک درام خالص نیست. چند سکانس نبرد احساسی در سریال وجود دارد، به ویژه یکی که در آن آلمانی‌ها از گاز علیه سربازان فرانسوی استفاده می‌کنند. اثرات این حمله شیمیایی آنقدر بد است که پزشکان در مورد راه‌های درمان آسیب دیدگان هیچ گزینه و ایده‌ای ندارند.

۸- Gallipoli (۲۰۱۵)

طرز فکر جوانان در اوایل قرن بیستم ممکن است نسل کنونی را که آرامش و امنیت را ترجیح می‌دهند، گیج کند. در آن زمان، نوجوانان آرزوی جنگیدن برای کشورشان را داشتند، بنابراین با رضایت و شادی در ارتش ثبت نام می‌کردند. شخصیت تونی (کودی اسمیت-مک فی) در سریال گالیپولی چنین شخصیت جوانی است. علیرغم اینکه این جوان ۱۷ ساله به سن قانونی نرسیده است، مدارک لازم را جعل می‌کند تا بتواند در نبرد در شبه جزیره گالیپولی به برادر بزرگ ترش بپیوندد. او به زودی از واقعیت‌های ترسناک و خشن جنگ آگاه می‌شود.

گالیپولی سریالی درباره اتفاقات غیرمنتظره است. این سریال نشان می‌دهد که وقتی گلوله‌ها به پرواز در نمی‌آیند چه اتفاقی می‌افتد و از این رو جنبه انسانی افراد حاضر در جنگ را به تصویر می‌کشد؛ بنابراین بینندگان می‌توانند منتظر شوخی‌هایی درباره باد معده و لحظات غیرعادی باشند که در آن طرف‌های متخاصم لحظاتی را برای تخلیه کردن اجساد مردگان از جنگ دست می‌کشند، در حالی که بر سر یکدیگر فریاد می‌زنند. به دلیل این رویکرد، این سریال مانند یک سخنرانی در مورد تاریخ نیز جلوه می‌کند. زمانی که تیتراژ پایانی قسمت آخر بالا می‌رود، هر بیننده‌ای دانش دایره المعارفی و قابل توجهی در مورد کارزار نظامی گالیپولی در سال‌های ۱۹۱۵ تا ۱۹۱۶ خواهد داشت و اینکه چگونه این نبرد به شکل گیری هویت ملی نیوزیلند و استرالیا کمک کرد.

۷- The Fall of the Empire (۲۰۰۵)

باور عمومی بر این است که اگر کشورهای درگیر جاسوسان بهتری داشتند، جنگ جهانی اول می‌توانست تلفات کمتری داشته باشد. بریتانیکا این موضوع را به صراحت بیان کرده و تصریح می‌کند که این درگیری “اغلب در نگاه به گذشته به عنوان یک شکست غم انگیز اطلاعاتی ذکر می‌شود. ” در آغاز جنگ، بیشتر کشورها شبکه‌های جاسوسی قوی را که اکنون دارند، نداشتند، و سریال The Fall of the Empire به بررسی وضعیت روسیه در آن دوران می‌پردازد. وقایع این سریال از نگاه یک افسر ضد جاسوسی روسی به نام سرگئی پاولوویچ کوستین (الکساندر بالوف) روایت می‌شود، جایی که او در تلاش است تا از منابع محدود خود حداکثر استفاده را ببرد، در حالی که از حلقه‌های بوروکراسی او را درمانده کرده است.

سریال The Fall of the Empire همان کاری را می‌کند که اکثر سریال‌های جاسوسی خوب انجام می‌دهند. دیالوگ‌های جاسوسی استانداردی در این سریال وجود دارد مانند “اتاق را تمیز کنید! ”، “سوژه خنثی شده است”، “شما تصویر دارید؟ ”، “دارایی لو رفته است”، و “ما باید این را مهار کنیم. ” مهمتر از همه، این سریال به همه یادآوری می‌کند که جنگ چیزی بیشتر از جنگیدن و دستور دادن است. به طور کلی، در اینجا واقعیت و داستان به زیبایی ترکیب شده اند. هیچ‌کدام از شخصیت‌های اصلی در واقعیت وجود نداشته اند، اما شخصیت‌های مکملی مانند لاور کورنیلوف و نادژدا کروپسکایا همگی بیش از یک قرن پیش در زمان جنگ جهانی اول وجود واقعی داشته اند.

۶- ۳۷ Days (۲۰۱۴)

سریال «۳۷ روز» در واقع اشاره به مدت زمانی است که پس از ترور آرشیدوک فرانتس فردیناند اتریش طول کشید تا بریتانیا به آلمان اعلان جنگ کند. ورود بریتانیا به طور رسمی شروع جنگ را مشخص کرد و سریال ۳۷ Days به بررسی آنچه در طول سه هفته قبل از این تصمیم مهم رخ داده است، می‌پردازد. بنابراین، این سریال بینندگان را از وحشت میدان نبرد دور می‌کند و آن‌ها را به اتاق‌های اعضای کابینه دولت بریتانیا می‌برد، جایی که سیاستمداران و ژنرال‌های جنگ‌افروز استراتژی‌های خود را طراحی کرده و بهترین راه را برای نشان دادن قدرت نظامی خود پیدا می‌کنند.

چیزی که بلافاصله با تماشای ۳۷ Days مشخص می‌شود این است که در وقوع جنگ جهانی اول چیزی بیش از قتل یک آرشیدوک وجود داشت. ناسیونالیسم، امپریالیسم و انواع دیگر «ایسم ها» به هر طریقی به وقوع جنگ کمک کردند. بیشتر شبیه یک درگیری لفظی و دیس زدن در دنیای رپ بوده است. بریتانیا خواهان این جنگ نبود و وزیر خارجه وقت، سر ادوارد گری سعی کرد تا حد امکان با روند دیپلماتیک با این مسئله روبرو شود. با این حال، یک ترانه “دیس” توسط دشمن ضبط شده بود، و بریتانیایی‌ها نیز باید به آن پاسخ می‌دادند. بنابراین، در اینجا با سریالی مواجه خواهید بود که احتمالاً طرفداران فیلم‌های تریلر سیاسی را راضی می‌کند، همانطور که دوستداران تاریخ را خرسند خواهد کرد. هر قسمت که می‌گذرد، به مخاطب یادآوری می‌شود که چند روز تا شروع جنگ باقی مانده است.

۵- Wings (۱۹۷۷-۱۹۷۸)

نباید این سریال با فیلمی برنده بهترین فیلم اسکار در سال ۱۹۲۷ به همین نام اشتباه گرفت. سریال Wings مسیر کاری شهروندی بریتانیایی به نام آلن فارمر را دنبال می‌کند، روایتی که از روزهای فعالیتش به عنوان آهنگر شروع می‌شود و تا دوران خدمتش به عنوان خلبان جنگنده در طول جنگ جهانی اول ادامه می‌یابد. همچنین فارمر دوستی دارد که هیچ کس آرزوی داشتنش را ندارد. این مرد بی وفا به نام گیلیون به محض اینکه اخباری غیرواقعی در مورد مرگ این خلبان پخش می‌شود، به دوست دختر فارمر نزدیک شده و با او وارد رابطه می‌شود. عموم مردم تمایل دارند تصور کنند که هر بخش نظامی با دیگر بخش‌ها هماهنگ هستند، اما هرگز اینطور نیست.

سریال Wings فاش می‌کند که خلبانان به دلیل تحصیلات عالیه و حقوق بالاتر، همیشه به چشم تحقیر به سربازان داخل سنگرها نگاه می‌کردند. به این ترتیب، فارمر با وجود اینکه مانند دیگر خلبانان همرزمش بدجنس نیست، با خشم و تحقیر افسران ارشدتر مواجه می‌شود. شاید به دلیل بودجه محدود، سکانس‌های پرواز در سطح Top Gun نیستند، اما بعید است بینندگان از این موضوع عصبانی شوند. هر نقصی که این سریال در زمینه نبردهای تن به تن هوایی رضایت بخش دارد، در حوزه داستان و دیالوگ جبران می‌شود.

۴- ۱۹۱۵ (۱۹۸۲)

بر اساس رمان راجر مک‌دونالد به نام ۱۹۱۵: A Novel of Gallipoli، سریال ۱۹۱۵، داستانی در مورد بلوغ است که سرگذشت دو نوجوان به نام‌های والتر (اسکات مک گرگور) و بیلی (اسکات برگس) را دنبال می‌کند که از نوجوانان لجباز روستاهای استرالیا به سربازانی سرخورده تبدیل می‌شوند، بعد از اینکه به عنوان اولین نیروی امپراتوری استرالیا (AIF) در جنگ جهانی اول شرکت می‌کنند. مانند بسیاری از جوانان دیگر در آن زمان، آن‌ها برای به جنگ رفتن ثبت نام می‌کنند و معتقدند که این یک تجربه لذت بخش است که با شوخی، دشمن کُشی و هیجان همراه خواهد بود، اما متوجه می‌شوند که میدان جنگ شکل دیگری از جهنم است.

سکانس‌های نبرد در سریال جنگی ۱۹۱۵ چیزی است که بینندگان قبلاً ندیده‌اند. داستانی که قبل از رفتن این دو مرد به جنگ روایت می‌شود، چیزی است که این سریال را به یکی از بهترین‌ها در ژانر خود تبدیل می‌کند. قبل از اینکه بیلی بتواند با اسلحه اش شلیک کند، نشان داده می‌شود که او پسر جوانی با شخصیت زن باره گی است که دخترهای زیادی را دور خود جمع می‌کند. او حال و هوای یک پسر بد را داشته و آنقدر جذاب است که هم زنان مجرد و هم زن متاهل به او پیشنهاد رابطه می‌دهند.

از طرف دیگر، والتر مودب‌تر و خجالتی‌تر است، اما این مانع از دوست شدن این نمی‌شود. در حالی که این سریال به ماجرای دوستی شخصیت‌های اصلی می‌پردازد، بینندگان با فیلمبرداری خیزه کننده‌ای همراه با مناظر زیبا روبرو می‌شوند. سکانس‌هایی از میخانه‌ها، ایستگاه‌های راه‌آهن، و مزرعه‌های بزرگ… و خیلی مناظره خیره کننده دیگر در این سریال وجود دارد که نشان می‌دهند زندگی در دنیای بدون جنگ چقدر زیباست (و باید باشد).

۳- Parade’s End (۲۰۱۲)

سال‌ها قبل از اینکه بندیکت کامبربچ پورتال‌هایی را به سوی جهان‌های چندگانه باز کند و مرد عنکبوتی را به باد تمسخر بگیرد، او اشراف زاده‌ای بریتانیایی به نام کریستوفر تیتجنز در سریال Parade’s End بود. در این سریال، دردسرهای این استاد آمار دولتی دقیقاً مربوط به جنگ نیست. او یک همسر خیانتکار دارد و اتفاقاً عاشق یک زن جوان مدافع حق رأی زنان نیز شده است. در حالی که او مشغول فکر کردن و تصمیم گیری برای مدیریت اتفاقات اخیر زندگی اش است، وحشت جنگ جهانی اول از راه می‌رسد. تیم گودمن در نقد خود برای هالیوود ریپورتر، از این سریال به عنوان «نسخه خاص‌تر دانتون ابی» یاد می‌کند، زیرا «کمتر آبکی است». این تعاریف از سریال فوق ماندگار شده و بسیاری از منتقدان آن را با یکی از بهترین سریال‌ها در مورد دهه ۲۰ مقایسه می‌کنند.

مطمئناً، Parade’s End پیچیده‌تر است، اما این بازی‌های فوق‌العاده بازیگران است که آن را قادر می‌سازد درخشان‌تر باشد. کامبربچ به خاطر بازی اش در این سریال نامزد جایزه امی شد در حالی که ربکا هال (بازیگر نقش همسر لاقید کریسی) نامزد جایزه بفتا شد. این دو بازیگر نقش اصلی به طرز شگفت انگیزی دیدگاه‌های اخلاقی متناقض شخصیت‌هایشان را به مخاطب منتقل می‌کنند که آن‌ها را به یک اندازه دوست‌داشتنی و نفرت‌انگیز می‌سازد.

۲- When We Go to War (۲۰۱۵)

داستان سریال When We Go to War حول خانواده کارآفرین اسمیت در اوکلند، نیوزیلند است و نشان می‌دهد که زندگی اعضای آن قبل (و در طول جنگ) چگونه بوده است. طرح داستان بر اساس یک سری نامه بنیان نهاده شده است، بنابراین هر قسمت عمدتاً بر اساس ارتباط نوشتاری بین یک شخصیت با شخصیت دیگر است. بسیاری از رویدادهای سریال در اسکندریه رخ می‌دهد و دلیل خوبی برای آن وجود دارد. در طول جنگ جهانی اول، متفقین امیدوار بودند که این منطقه را نابود کنند، زیرا یک مرکز راه آهن استراتژیک برای امپراتوری عثمانی بود. طرح سریال بهترین چیز در مورد آن نیست … بلکه نقطه قوت این سریال شخصیت‌های آن هستند.

چه یک پرستار فمینیست پیشرو باشد که به همان اندازه که از انجام کالبد شکافی لذت می‌برد از رابطه جنسی نیز لذت می‌برد، یا یک عضو خانواده شناخته شده که ترجیح می‌دهد وقت خود را به دود کردن تریاک بگذراند تا اینکه برای رفتن جنگ پیشقدم شود، بنابران در این سریال شخصیت‌های جذاب کم نیستند. همچنین سریال When We Go to War به بررسی بسیاری از مسائل اجتماعی که در موازات جنگ جریان دارند نیز می‌پردازد. به عنوان مثال، اعضای چندین قبیله نیوزیلندی با پیوستن به ارتش مخالفت می‌کردند، زیرا می‌ترسیدند پس از رفتن به میدان نبرد، زمین هایشان به سرقت برود. در همین راستا، یک داستان فرعی حقوقی برای تکمیل داستان‌های جنگ و عاشقانه این سریال نیز وجود دارد.

۱-The Passing Bells (۲۰۱۴)

The Passing Bells داستان‌های موازی از هر دو طرف شکاف جنگ جهانی اول را روایت می‌کند. یکی از شخصیت‌های اصلی یک شخصیت آلمانی، مایکل (جک لودن) و دیگری بریتانیایی، تامی (پاتریک گیبسون) است. هر دو مرد در آغاز جنگ به ارتش ملحق می‌شوند و با چالش‌های مختلف ناشی از شغل و زندگی شخصی خود مواجه هستند. در برهه‌ای از داستان، داستان‌های آن‌ها به هم گره می‌خورد، جایی که مایکل اکنون اسیر جنگی است و تامی یکی از سربازانی است که از اسیران محافظت می‌کند.

طرفداران ژانر جنگی که به دنبال یک درام جنگی مناسب برای تماشا در کنار خانواده هستند، باید به The Passing Bells راضی باشند. سناریو این سریال توسط تونی جردن نوشته شده است (نویسنده‌ای که بیشتر برای سریال The Eastenders شناخته شده است). علیرغم عدم وجود خونریزی و کشتار، این سریال هرگز سریال کسل کننده‌ای نیست. لحظات قدرتمند زیادی در سریال وجود دارد، مانند زمانی که تامی، که قبلاً از کشیدن نقاشی پرندگان در خانه لذت می‌برد، در داخل گل و لای خندق‌های جنگ جهانی اول یک نقاشی دیگر می‌کشد.

۲۴۵۲۴۵

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1904310